یکی از شایع ترین روش ها، تحریک عمقی مغز است. در این روش، الکترودی در مغز کاشته می شود که مانع بروز علائم شدید بیماری پارکینسون خواهد شد.
برای فرد مبتلا به پارکینسون گزینه‌های درمانی مختلفی موجود است. البته، درمان کاملی وجود ندارد؛ ولی داروها و گاهی جراحی می‌تواند مؤثر باشد.
آنتی اکسیدان ها: غذاهای سرشار از این مواد، می توانند از استرس اکسیداتیو و آسیب به مغز جلوگیری کنند.
با گذشت زمان ، اثربخشی داروهای پارکینسون کاهش می یابد. در مرحله دیررس پارکینسون ، عوارض جانبی برخی داروها ممکن است از مزایای آن بیشتر باشد.
همانطور که اشاره نمودیم علائم پارکینسون در ابتدا در یک سمت از بدن ، ظاهر می گردد ؛ حال آن که این علائم ، به مرور زمان به سمت دیگر بدن انتقال یافته و منجر به کندی حرکات بدن بیمار و ایجاد ضعف و سستی در حفظ تعادل وی می شوند.
درمان مریضی پارکینسون خفیف نسبت به پیشرفته آسان‌تر است. معمولاً در این بیماری می‌توان با استفاده بیماری پارکینسون و آلزایمر از داروها به میزان زیادی علائم بیماری را کنترل کرد.
جراحی‌های تالاموتومی و پالیدوتومی انجام می‌شوند؛ اما به‌علت خطر عوارض جانبی چندان معمول نیستند.
درمان بیماری پارکینسون که اختلالی در سیستم عصبی است بسیار حیاتی است چراکه حرکات افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. علائم این بیماری به تدریج خود را نشان می‌دهد و با لرزش کوچک در دست آغاز می‌شود.
عوارض جانبی داروها در این مراحل بعدی اغلب می‌تواند از مزایای آن بیشتر باشد.
جنسیت : تحقیقات نشان دهنده ابتلای بیشتر مردها به بیماری پارکینسون نسبت به خانم ها می باشد زیرا هورمون های استروژنی که در بدن زنان موجود است از سلول های عصبی آن ها محافظت می کند.
درمان مناسب پیش آگهی را بهبود می بخشد و طول عمر را افزایش می دهد.
با این حال ، آنها هنوز هم می توانند به اندازه کافی علائم را مدیریت کنند.
گاهی اوقات داروهای مورد استفاده برای انواع دیگر زوال عقل می توانند مفید باشند.
حجامت برای سایر بیماری‌های دیگر چون فشار خون، دیابت، درد عضلانی، کم اشتهایی، کم خونی و ناباروری هم موثر است.